مي خواهم از اين پس همه از عشق بگويم

 

من با غزلي قانعم و با غزلي شاد
 تا باد ز دنياي شما قسمتم اين باد
 ويرانه نشينم من و بيت غزلم را
هرگز نفروشم به دو صد خانه ي آباد
من حسرت پرواز ندارم به دل آري
 در من قفسي هست كه مي خواهدم آزاد
 اي بال تخيل ببر آنجا غزلم را
 كش مردم آزاده بگويند مريزاد
 من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد
 آرام چه مي جويي از اين زاده ي اضداد ؟
 مي خواهم از اين پس همه از عشق بگويم
يك عمر عبث داد زدم بر سر بيداد
مگذار كه دندانزده ي غم شود اي دوست
 اين سيب كه ناچيده به دامان تو افتاد

محمد علی بهمنی

اولین بسم الله

این اولین بسم الله وب نوشته هایم خواهد بود ...

مجالی باشد

       تا درون متلاطمم

             ازتجربه هایش بگوید؛

                   تا اگر بر ساحل آرامشی نمی آساید

         بدین سان

                 نَفَسی

از ساحل بگوید ...

این درون

      که گاهی به غزلی، 

            گاهی به منظره ای،

                   گاهی به خاطره ای و افسانه ای آتش می گیرد، 

            می سوزد،

خاکستر می شود و ...

***

فرصتی با خواجه شیراز انس داشته باشیم، 

             چند بیتی از محمد علی بهمنی بخوانیم،

                  یادی از ه الف سایه کنیم و

                  غزلی چند از فاضل نظری و محمدحسین بهرامیان بیاوریم

             و خلاصه با زبان شعر و غزل

بر در حضرت عین و شین و قاف بکوبیم ...